کبوتر حرم

عبداللّه بن ابراهیم غفاری:
تنگ دست بودم و روزگارم به سختی می‌گذشت. یکی از طلبکارهایم برای گرفتن پولش مرا در فشار گذاشته بود. به طرف صریاء حرکت کردم تا امام رضا علیه السلام را ببینم. می خواستم خواهش کنم که وساطت کنند از او بخواهد که مدتی صبر کند.

زمانی که به خدمت امام رسیدم، مشغول صرف غذا بودند. مرا هم دعوت کرد تا چند لقمه ای بخورم. بعد از غذا، از هر دری سخن به میان آمد و من فراموش کردم که اصلاً به چه منظوری به صریاء آمده بودم. مدّتی که گذشت، حضرت رضا علیه السلام، اشاره کردند که گوشه سجاده‌ای را که در کنارم بود، بلند کنم. زیر سجاده، سیصد و چهل دینار بود. نوشته‌ای هم کنار پول‌ها قرار داشت. 
یک روی آن نوشته بود: «لا اله الاّ اللّه ، محمد رسول اللّه ، علی ولی اللّه ». و در طرف دیگر آن هم این جملات را خواندم: «ما تو را فراموش نکرده ایم. با این پول قرضت را بپرداز! بقیّه اش هم خرجی خانواده‌ات است».

📚 المناقب، ج۴، ص۳۳۷

معجزه حضرت
یک نفر از زارعین و کشاورزان قریه طرق گفت :
خانم بنده
از دنیا رفت و طفل کوچک شیرخواری از او ماند . ومن از ناچاری چند روزی آن طفل را پیش زنهای همسایگان قریه می بردم و شیر می دادند تا اینکه خسته شدند و از شیر دادن مضایقه کردند .
آن طفل زبان بسته از اول شب تا طلیعه صبح گریه می کرد و آرام نداشت و مرا نیز پریشان و بی قرار کرده بود بقسمی که چند مرتبه خیال کردم که او را بکشم و خود را ازشر او راحت نمایم لکن باز حوصله و صبر کردم .
صبح شد و خواستم برای کشاورزی خود بصحرا بروم طفل را هم با خود برداشتم بقصد اینکه چون بکنار چاهی برسم او را در چاه بیندازم . پس بکنار چاهی رسیدم در آنحال از همانجا چشمم بگنبد مطهر حضرت رضا ( علیه السلام ) افتاد بی اختیار ، حال گریه بمن روی داد و توجه به آنحضرت نموده عرض کردم .
ای امام غریب و ای چاره ساز بی چاره گان رحمی بحال این طفل بی گناه بفرما و مپسند که من مرتکب قتل این طفل شوم .
چون این درد دل خود را به امام عرض کردم طفل را سر آنچاه گذاشته و رفتم مشغول کار خودم که شیار کردن باشد شدم . پس از ساعتی ملتفت شدم که سینه ام خارش زیادی دارد چون نگاه کردم دیدم شیر از پستانم می ریزد فوراً آمدم سرچاه و دیدم آن طفل از بسیاری گریه و گرسنگی بحال ضعف افتاده و نزدیک است تلف شود .
او را فوراً برداشته و پستان خود را بدهانش گذاشتم و
او هم شروع بمکیدن کرد و شیر خورد تا سیر شد و بخواب رفت لذا او را همانجا گذاشتم و در پی شغل خود رفتم و آن طفل هروقت که بیدار و گرسنه می شد شیر پستان من هیجان می کرد و من او را شیر می دادم تا سیر می شد حال من چنین بودتا ایام رضاع طفل تمام شد و او را از شیر بازداشتم آنوقت شیر در پستان من خشک گردید واین هم از عنایت و توجه آقا امام هشتم ( علیه السلام ) است .
( – دارالسلام محدث نوری . )

نحوه آمدن من به اينجا ( خدمت آقا) خاطره اي است که همواره در ذهنم است و آن را فراموش نمي کنم. يکي از شرايط خادم حرم امام (ع) شدن، متاهل بودن است.آن سالي که من تقاضانامه را داده بودم، مجرد بودم و به همين دليل نمي توانستم خادم شوم.اين موضوع برايم بسيار ناراحت کننده بود ،در همان ايام بود که از طرف خانواده خاله ام که مدتها بود من خواستگار دخترشان بودم، پيغام رسيد که پدر دختر با ازدواج ما موافقت کرده است.آن روز خيلي گريه کردم و اين گريه از سر خوشحالي بود، البته نه تنها بدليل ازدواج با دختر خاله ام بلکه به اين دليل که آقا امام رضا(ع) نظر عنايت به بنده دارند.اکنون سالهاي سال است که در خدمت زوار آقا هستم و در کنار همسرم زندگي خوب و خوشي دارم.

شيفت من تمام شده بود و براي استراحت به آسايشگاه مي رفتم، قبل از رفتن تصميم گرفتم قدمي در صحن ها بزنم. دختر کوچکي حدود 9 ساله را ديدم با چادر سفيدي بر سرش که براي کبوترها دانه مي ريخت.و هر مشت دانه اي که مي ريخت زير لب چيزي مي گفت.جلو رفتم و سلامي گفتم.جوابم را داد و دوباره مشغول کارش شد.پرسيدم: دخترم چه مي کني؟ گفت: دانه مي ريزم تا کبوترها گرسنه نمانند .پرسيدم: نذر داري؟ گفت: من نه! نذر مادرم است که آنجا نشسته است.سپس با دست خانمي را نشان داد و ادامه داد: او سالها پيش نذر کرده بود خدا مرا به او بدهد و من هم وقتي به سن تکليف رسيدم تا آخر عمرم هفته اي يکبار به اينجا بيايم و براي کبوترها دانه بپاشم . من هم اين کار را مي کنم.

میهمان دوستی امام علیه السلام

راوی: یکی از نزدیکان امام رضا علیه السلام

مرد گفت: «سفر سختی بود. یک ماه طول کشید».

امام رضا علیه السلام فرمودند: «خوش آمدی!»

«ببخشید که دیروقت رسیدم. بی پناه بودن مرا مجبورکرد که دراین وقت شب، مزاحم شما شوم».

امام لبخندی زدند و فرمودند: «با ما تعارف نکن! ما خانواده ای میهمان دوست هستیم».

در این هنگام روغن چراغ گردسوز فرونشست و شعله اش آرام آرام کم نور شد. میهمان دست برد تا روغن در چراغ بریزد، اما امام دست او را آرام برگرداند و خود، مخزن چراغ را پر کرد. مرد گفت: «شرمنده ام! کاش این قدر شما را به زحمت نمی انداختم».

امام در حالی که با تکه پارچه ای، روغن را از دستش پاک می کرد، فرمودند: «ما خانواده ای نیستیم که میهمان را به زحمت بیندازیم».

شفای نابینا با توسل دل به امام رضا علیه السلام

نمی دانستند که چه باید بکنند. من هم از این وضع و حال خود خسته شده بودم. در عالم فکر و اندیشه بر ذهنم توسّل و شفای بیماران گذشت و این که عیسی مسیح چگونه بیماران را شفا می داد ... .

؟.آیا میدانید که تصویر یک انسان و دو شیری که در حالِ خوردنِ او هستند، در قسمت انتهاییِ ایوان شرقیِ صحن انقلاب اسلامی، یعنی ایوان نقاره، نشان دهنده ی چیست؟

در زمان حضور امام(ع)، در مروْ قحطی حاکم شد؛ به حدی که منابع آب شُرب نیز در حالِ خشکیدن بود. مأمون به مردم پیشنهاد داد که از امام بخواهند تا دعا کند. حضرت به مردم سفارشِ سه روز کردند و روز چهارم، خارج از شهر، نمازِ باران خواندند. هنوز نماز امام پایان نگرفته بود که ...

راوی: آقای تقاء

یک بار از تهران با قطار عازم زيارت امام رضا(ع) بوديم. به یک باره صداي فريادهاي زني عرب زبان همه را به خود آورد و از كوپه ها به بيرون كشاند. او به سمت جلوي قطار ميدويد تا لوكوموتيوران، قطار را نگه دارد. او همه اش مي گفت: يا امام رضا، بچه ام، بچه ام.... بچه ام را از تو مي خواهم. به واگن ما كه رسيد، من متوجه شدم و بلافاصله دستگيره زنگ خطر را براي توقف قطار كشيدم و قطار متوقف شد. زن با ناله هاي جگرسوز خود را به لكوموتيوران رساند و گفت كه فرزندش از پنجره ی قطار پرت شده است. لكوموتيوران چندين كيلومتر دنده عقب گرفت، پس از آن بچه را از روي زمين برداشتند و به داخل قطار آوردند. دقايقي بعد بچه را در حالي كه حتي يک خراش هم برنداشته بود از جلوي همه كوپه ها عبور دادند و همگان ديدند كه بچه به عنايت امام رضا(ع) كاملاً سالم، آرام و طبيعي است.

منبع: ذره و آفتاب؛ عنايات امام رضا علیه السلام/ به همت جمعی از نویسندگان؛ تهیه و تدوین اداره امور فرهنگی آستان قدس رضوی.  

نماز اول وقت حضرت رضا علیه السلام

حضرت رضا علیه السلام به نماز اول وقت بسیار اهمیت می داد، چراکه نماز اول وقت رمز هوشیاری و دینداری و توجه فرد مسلمان به خداوند و معنویات است و کسانی که مقید به نماز اول وقت باشند معمولا از نظر دینی و معنوی در رتبه والایی قرار می گیرند.

شربت گوارا

راوى: ابو هاشم جعفرى

به سخنان امام گوش مى ‏دادم. هوا گرم بود و آفتاب ظهر، شدت گرما را بيش تر مى‏ كرد. تشنگى تمام وجودم را فرا گرفته بود. شرم و حياى حضور امام، مانع از آن شد كه صحبتشان را قطع كنم و آب بخواهم. در هيمن موقع امام كلامش را قطع كرد و فرمودند:«كمى آب بياوريد !»

درد ابتدا از پایم شروع شد. معاینه‌ها نشان می‌داد که کار از کار گذشته و سرطان جگرم را سوراخ‌سوراخ کرده است. دکترها جواب رد دادند و من در انتظار مرگ، لحظه‌ها را می‌گذراندم. 
ماه محرم بود. یک شب رؤیای عجیبی به سراغم آمد. در خواب دیدم که ظهر عاشورا  ست. من تنها و بی‌کس در صحرایی خشک وسوزان برزمین افتاده‌بودم و از درد به خود می‌نالیدم. برای طلب آب به هرسو می‌دویدم و با صدای بلند می‌گریستم. در میان هق‌هق گریه‌هایم...

راوى: سليمان (يكى از اصحاب امام رضا علیه السلام)

حضرت رضا(ع) در بيرون شهر، باغى داشتند. گاه‏گاهى براى استراحت به باغ مى ‏رفتند. يك روز من نيز به همراه آقا رفته بودم. نزديك ظهر، گنجشك كوچكى هراسان از شاخه درخت پركشيد و كنار امام نشست. نوك گنجشك، باز و بسته مى‏شد و صداهايى گنگ و نا مفهوم از گنجشك به گوش مى ‏رسيد. انگار با جيك جيك خود، چيزى مى‏ گفت.

از حرم اومده بودم بیرون و داشتم تو خیابون های اطراف حرم قدم می زدم. یک دفعه متوجه شدم یکی از اون طرف خیابون داره صدام میزنه. اولش با خودم گفتم اشتباه فکر میکنی، حتماً منظورش با یکی دیگست آخه تو این شهر غریب کی تورو میشناسه؟ اما دیدم اومد سمت من و بامن احوال پرسی کرد.

متعجب مونده بودم. گفتم : ببخشید شما؟ بجا نیاوردم. گفت : من دوسال پیش نیروی آموزشی شما تو پادگان بودم. خندم گرفت و تو دلم گفتم ببین چقدر تابلویی که از دوسال پیش طرف چهرتو بیاد داره. بعد بهش گفتم اینجا چیکار میکنی؟

شبی یاد جـنـون آبــــاد کــردم                  علی موسی الرضا را یاد کردم

میـان بی کسـی های شـبانه                   هـوای صــحن گوهر شاد کردم  

مادر مشهد كجاست؟

زن چاي را جلوي مرد گذاشت و پرسيد: دكترا چي گفتن؟

مرد نگاه خسته‌اش را به زن دوخت و گفت: بايد ببريمش آزمايش. زن، گوشه‌هاي روسري‌اش را به صورت كشيد و گريست: چي به سر دخترم اومده؟

مرد، چاي را در نعلبكي ريخت، و در حالي كه حبه‌اي قند به دهان مي‌گذاشت، گفت: دل با خدا دار، زن! 

برای کامل خواندن مطلب لطفا به ادامه مطلب مراجعه کنید: