چشم انتظار هم سفری ام، منتظر نشسته ام. لابلای شلوغی ها. در میان دویدن بچه ها. صدای بال کبوترها. صدای مناجات از بلندگوها. صدای خش خش نایلون های کفش. صدای جلز و ولز اسپند در اسپنددان خادمِ ایستاده در چارچوب در. منتظر نشسته ام و یادم نمی آید هیچ انتظاری دلچسب تر از این را تجربه کرده باشم. زل میزنم به ساعت. عقربه ها جوری برای سبقت گرفتن از هم پیشی گرفته اند که انگار هرگز قرار نیست آرام بگیرند. دلم میخواست یک امشب، خادم کوک کردن ساعت ها بودم. میرفتم آن بالا و پیش از آن که ساعت چهار بار راس ساعت دوازده زنگ زد، همه چیز را متوقف میکردم. ساعت، به وقت عاشقی می ایستاد. در نقطه ی پایان انتظارها. چهار بار به میمنت میلاد صاحب خانه می نواخت و بعد از آن تنها صدای نقاره ها بود و جلوه گری بی رنگ ستاره ها که در میان ریسه های نور، رنگ می بازند. ساعت می ایستاد. در نقطه ی پایان تمام چشم انتظاری ها. در بهشتی ترین نقطه ی این خاک. به میمنت حاجتروایی تمام این اشک ها. میدانم... هیچگاه خادم ساعت ها نخواهم بود اما دلم را به وقت این آستان کوک میکنم. هر جا که باشم. به وقت عاشقی....
نویسنده: آزاده چشمه سنگی

«به نظرت کدوم یک از این رنگ‌ها رنگ دوست داشتنه؟» از مریم سؤال می‌کنم. کنجکاوم بدانم او که خودش را متخصص در تمامِ امورِ عاشقانهِ زندگیِ یک سال و پنج روز و سه‌ساعته‌مان می‌داند نظرش راجع به این ریسه‌های نور چیست. دوباره از او می‌پرسم. مریم فقط لبخند می‌زند و دوباره سر می‌چرخاند و به ریسه‌‎های چراغانی خیره می‌شود. رویِ مث ماهش را برمی‎گرداند، چهارزانو روبه‌رویم می‌نشیند و با آن صدای دلنشینش، شروع می‌کند به نظر دادن.
«ببین مرتضی، دوست داشتن توی هر کدوم از این رنگ‌ها متفاوته. وقتی به رنگ قرمز خیره می‌شی، یادت میاد از چه خط قرمزهایی توی زندگی‌ات رد شدی و پیش آقا سرت رو میندازی پایین و دوست داشتنت قدِ این ریسه‌های قرمز پر از خجالت می شه و دلت می‎خواد فیوز بپره که هیچ‌کس صورت سرخ شدت رو نبینه. اون موقعِ که چشمات پی بخشیدن می‎گردن و یکهو می‎بینی یک عالمه ریسه سبز دارن بهت چشمک می‎زنن. به اونا نگاه می کنی و دوست داشتنت، قدِ تموم ریسه‎های سبز پر از امید می‎شن. توی فکر و خیال فرو میری و به دنبال قول و قراری محکم می‎گردی که این محبتِ بخشیدن رو جبران کنی، که چراغای زرد خاموش و روشن می‎شن و می‎گن:«جاده‌ی دنیا پر از بالا و پایینیِ، با احتیاط توی خونه امامِ مهربانی‌ها، ماشین قول و قرارهات رو برون». وقتی دلت شکست و اشک چشمت جاری شد، توی دلت رو پر از سفیدی و روشنایی می‎کنه و دوست داشتنت قدِ ریسه‌هایی که چراغای سفید روشون می‎درخشند، رنگ پاکی به خودش می‎گیره و اون وقت می‎تونی روحت رو توی کاشی‎های روی دیوار با رنگ‎ها و نور مخلوط کنی و بشی جزئی از حریم خونش».
چشم‎هایم را بسته و مواظب بودم که برق روشناییِ حرف‌های زیبای مریم آنها را کور نکند. هرچند که این کور شدن به سال‎ها بیناییِ بدون تفکر قداست دارد.

نویسنده: وحدانه آخوندشریف

جان فدای حرمت یار خراسانی من
چاره درد و غم و رنج و پریشانی من

میرسد نغمه ات از سبزترین پنجره ها
ای تو آرام دل خسته و طوفانی من‌‌

پای من از ره خسته شد، بال و پرم بشکسته شد
هر در به رویم بسته شد، جز درگه احسان تو

«روز هشتم» همگی میل«خراسان»داریم
انتظارِ «کرم» از سفره‌ی «سلطان»داریم

لایق وصل تو که من نیستم

اذن به یک لحظه نگاهم بده

نام تو آمد سخنم جان گرفت
خاطرم ابری شد و باران گرفت

چشم به دستان تو دارم که دل
حاجت از این خانه فراوان گرفت
‌
‌ حال و هوای بارانی حرم امام رضا علیه‌السلام

هر دلی اینجا توسل کرد عرشی می‌شود
هر سری اینجا به خاک افتد سرور می‌شود

سلام آقا جان سلام امام رئوف

آقا جان ببخشید بعد از بد قولی ها و بد عهدی هام دوباره اومدم در خونتون شما که کسی رو دست خالی از در خونت بر نمی گردونی آقا از شما خواهش می کنم کمکم کنی که تمام دعا ها و آرزو های چند ماه پیشم که اومدم زیارتتون با تنبلی ها و سستی ها بر باد نره آقا خیلی محتاجم ازتون میخوام که حاجت تمام کسایی رو که به شما پناه میارن براورده کنید و به منم کمک کنید ممنون آقا جان.

با شفا از تو، چه زیبا شده بیمار شدن
به تو وابسته شدن با تو گرفتار شدن

دل دادم و دل بردی و من بی تو غمینم
آغاز همین بوده و انجام همینم

تا دل، به دنبال تو و صحن و سرایت
دل داده ترین عاشق بر روی زمینم

گلدسته‌های حرم همه غرق ستاره‌هاست

هر گوشه حرم فریاد یا رضاست

سبو روی لبش جز ذکر خیر خم نمی آید
واین یعنی کبوتر جز پی گندم نمی آید

اسیر عشق راهش را به عشق آباد پیدا کرد
که عاشق هرگز از راهی که گردد گم؛نمی آید

ای تهی دستان عالم سائل امداد تو
افضل الاعمال من یعنی سلام و نام تو

قبله دلها به سمت مشهد تو مایل است
مسجدالاقصی ایران است گوهرشاد تو

به شوقت آسمان را دوست دارم
لباس خادمان را دوست دارم

چه حسّی دارد آقاجان حریمت
کبوترهایتان را دوست دارم

هر صبح که روح القدس آید به طوافت
در چشمهٔ خورشید کند غسل زیارت

در حشر، به فریادمان برس از لطف
کز عمر، نشد حاصل ما غیر خسارت

دل هزاران درد دارد یک دوا آن هم تویی
صدهزاران غصه دارد یک شفا آن هم تویی

سفره ی دل را نکردم باز من بهر کسی
یک نفر با درد من هست آشنا آن هم تویی

سلام آقا جان اومدم بگم کمکم کنی خیلی به کمکت احتیاج دارم.

امام رئوف همیشه بیش تر از آنچه که خواستم کمکم کردی الآن هم دوباره به کمک کن...

ممنون آقای من

ای کاش دلم شبیه گنبد می‌شد
عالم همگی شبیه مشهد می‌شد
ای کاش دلم شبیه یک فرش فقط
از داخل صحن‌های او رد می شد

دست من گیر که بیچارگی از حد بگذشت...

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا المرتضی

🌸گر مرا هیچ نباشد نه به دنیا نه به عقبی🌸

🌸چون تو دارم همه دارم دگرم هیچ نباید🌸

ما غرق حاجتیم وتویی باب چاره ها ...

دستم به روی سینه برای ارادت است
این بارگاه قدس امام کرامت است

فرقی نمی‌کند ز کجا میدهی سلام
او می‌دهد جواب تورا اصل نیت است

ای هشتمین مسیر رسیدن به آسمان
ما را به خاکبوسی آن آستان بخوان

ای باد خوش که از چمنِ عشق می‌رسی
برمن گذر که بوی گلستانم آرزوست...

تا هست روضه‌ ی تو
به جنت چه حاجت است
دارد بهشت
حسرت ديدار مشهدت...

باز هم دربدر شب شدم ای نور سلام
باز هم زائرتان نیستم از دور سلام

با زبانی که به ذکرت شده مأمور سلام
به سلیمان برسد از طرف مور  سلام

┄┅─═◈═─┅┄

نگاهم کن دلم یک خلوت جانانه می‌خواهد
کبوتر وار آمد روی گنبد،دانه می‌خواهد

عطش دارم، تو در جریانی و دیریست می‌دانی
دلم یک جرعه از دریای سقاخانه می‌خواهد

این همان ذره‌ی خاکیِ هوادار شماست
که به جان، روز ازل، مهر شما می‌ورزید

خسته از درهای بسته دستهای نا امید
عاقبت بر پنجره فولادِ تو رو می‌زنند

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا(ع)

 تب عشق است که درجان ودلم افتاده
توبگو من چه کنم باعطش دیدارت
مهربانا! ز کرم بازمراهم تو بخوان
باز من را بطلب از کرم سرشارت